Սեբորեա կերատոման, հավանաբար, ամենահաճախ հանդիպող բարորակ նորագոյացությունն է մաշկի վրա։ Դրանց քանակը սովորաբար ավելանում է տարիքի հետ, և գրեթե յուրաքանչյուր 60 տարեկանից բարձր անձ ունի դրանք։ Սեբորեա կերատոման արտաքինից նման է մակերեսային հարթ վահանակի՝ բաց շագանակագույնից մինչև սև երանգներով։ Այն սովորաբար շրջանաձև կամ ձվաձև է, չափերով՝ մի քանի միլիմետրից մինչև մի քանի սանտիմետր։ Բնորոշ է բջջային մակերեսը, որը հիշեցնում է «մաշկին կպած ինչ-որ բան»։

Սեբորեա կերատոման մաշկի մակերեսային բջիջների (կերատինոցիտների) աճն է։ Սա նշանակում է, որ կերատոման ունի փոքր խորություն և արտաքինից հիշեցնում է մաշկի վրա կպած գոյացություն։

Սեբորեա կերատոմաների առաջացման հստակ պատճառները դեռևս պարզ չեն։ Գոյություն ունեցող տեսություններն, օրինակ՝ ուլտրամանուշակագույն ճառագայթման կուտակային ազդեցությունը, ժառանգականությունը, մարդու պապիլոմավիրուսային (HPV) վարակը, առայժմ գիտական հաստատում չեն գտել։

Ախտորոշումը կատարվում է արտաքին զննումով և, անհրաժեշտության դեպքում, դերմատոսկոպիայով։ Կենսաբանական նմուշի վերցնումը և հիստոլոգիական հետազոտությունը մեծամասամբ անհրաժեշտ չեն։

Կերատոմայի առանձնահատկությունները. Ունի դանդաղ աճ։ Չունի չարորակ դառնալու ունակություն։ Բուժման կարիք սովորաբար չկա։

Պատահական վնասվածքը սեբորեային կերատոմայի համար վտանգավոր չէ։ Կարևոր է անմիջապես մշակել այդ վայրը հակասեպտիկով, փակել կպչուն սպեղանիով կամ վիրակապով և թույլ տալ, որ այն ապաքինվի։

Սեբորեային կերատոմաների հեռացման մեթոդները բազմազան են և կախված են բժշկի ու հիվանդի հմտություններից և նախասիրություններից, կլինիկայի սարքավորումներից և, իհարկե, լուսնային օրերից (կատակ)։ Դրանք կարող են ներառել հեղուկ ազոտով մշակում, կյուրետաժ (հատուկ գործիքով հեռացում), էլեկտրո- և ռադիոկոագուլյացիա, ինչպես նաև լազերային տեխնոլոգիա։ Քանի որ կերատոմայի խորը տեղակայումը մակերեսային է, խոր սպիներ չեն առաջանում, և որքան փոքր է գոյացության չափը, այնքան մեծ է հավանականությունը, որ ապաքինումը կանցնի առանց հետքերի։

Կերատոման հեռացնելուց առաջ խորհուրդ է տրվում խորհրդակցել բժշկի հետ, որպեսզի բացառվեն հնարավոր ռիսկերը և ընտրվի բուժման ամենահարմար մեթոդը։